Duurzaamheid draait niet alleen om het terugdringen van emissies. Het gaat om toekomstbestendigheid — van onze economie, onze gezondheid en onze leefomgeving. En in die context moeten we breder durven kijken, want echte duurzaamheid is ook een geopolitieke kwestie.
Voor Europa betekent toekomstbestendigheid dat we ons niet langer in een afhankelijke positie bevinden op het wereldtoneel. Dat geldt voor energie, data, voedsel — en vooral ook voor materialen. Materialen zijn immers de bouwstenen van een functionerende economie. Zonder toegang tot grondstoffen is er geen productie, geen maakindustrie, geen circulaire keten. En dus ook geen strategische autonomie.
Als we geen grip hebben op onze materiaalketen, zijn we niet zelfredzaam — en dus per definitie niet duurzaam.
Juist daarom is een circulaire economie geen ‘nice to have’, maar een essentieel instrument om onze materiaalafhankelijkheid structureel te verminderen. Door producten slimmer te ontwerpen, beter te hergebruiken en materialen in gesloten kringlopen te houden, bouwen we aan een toekomst waarin we minder afhankelijk zijn van mondiale mijnbouw, schaarse importstromen of politieke instabiliteit in toeleverende regio’s.
En het mooie is: circulair werken raakt direct aan ándere duurzaamheidsdoelen. Minder primaire grondstoffen betekent minder energiegebruik, minder uitstoot, minder druk op waterbronnen, en vaak ook betere arbeidsomstandigheden dichter bij huis. Het is één systeem, waarin elk goed ontwerp op meerdere fronten rendeert.
Is dat allemaal duurder? Misschien op korte termijn, zolang de schaal nog beperkt is en ketens in transitie zijn. Maar tegelijkertijd hebben we in Europa een groot voordeel: kortere ketens betekenen minder voorraad in de pijplijn, minder risico’s, en minder verlies.
De werkelijke vraag is dus niet: “wat kost circulair werken nu?”
Maar: “wat kost het ons als we niets doen?”
Want als we vasthouden aan een lineair systeem waarin we grondstoffen blijven importeren, producten blijven wegwerpen en productiekracht blijven uitbesteden, dan zullen we uiteindelijk de hoofdprijs betalen. Economisch, ecologisch én sociaal.
Zonder een sterke, circulaire maakindustrie zal onze economische structuur verder uit balans raken. En met die disbalans daalt niet alleen ons BNP, maar ook ons maatschappelijk en persoonlijk verdienvermogen.
De circulaire economie is geen eindpunt, maar een hefboom. Een manier om regie te nemen over onze toekomst. Niet vanuit isolatie, maar vanuit samenwerking op basis van kracht — met andere continenten, maar vanuit een stevig Europees fundament.
Bij Cirmar geloven we dat transparantie, slimme data en circulaire ontwerpprincipes de sleutel zijn tot dat fundament. Niet alleen omdat het duurzaam is. Maar omdat het logisch is. Economisch, geopolitiek én menselijk.